Wad een tocht: met baby en peuter fietsend over 5 Waddeneilanden

Daar gaan we, bepakt en bezakt. Twee weken, twee fietsen, twee volwassenen, twee kinderen. Raf van drie jaar en Finne van drie maanden. We gaan met hen Wadhoppen op Neerlands vijf Waddeneilanden. Want als je net bevallen bent, kun je het net zo goed dicht bij huis zoeken!

We zijn onwijs goed voorbereid, maar op dag 1 moet mijn zorgvuldige planning meteen al overboord. We zouden vertrekken na Finnes ochtendvoeding, maar als ik tussen de fietstassen en andere spullen in de woonkamer op de bank zit, kijkt hij me lachend aan en drinkt hij niet. Dan maar in de trein, want het eerste stukje van ons huis in Amsterdam naar Den Helder doen we via het spoor. Vanaf daar gaat alles verder met boot en fiets.

Op station Sloterdijk lopen we tegen de eerste logistieke obstakels aan: wie houdt wie in de gaten en hoe krijgen we alle spullen in de trein? De fiets van Gijs heeft vier fietstassen en weegt toch algauw 40 à 50 kilo. Mijn e-bike met fietskrat en maxi-cosi weegt nog meer en dan is er ook nog een fietskar. Het is dringen bij de deur van de fietscoupé en voor we het weten, klinkt het fluitje. De deuren gaan voor onze neus dicht. Wij staan met alle spullen en beide kids nog steeds op het perron, terwijl de trein wegrijdt.

En dan gaat Finne af: honger! Dus daar zit ik, op het bankje van perron 4, mijn baby te voeden. Over 20 minuten komt de volgende trein alweer… Alle gêne moet maar overboord, deze reis slaagt alleen als we de controle loslaten (en af en toe wat hulp van anderen,  zoals een perronmedewerker, inschakelen).

Huilers & bruinvissen

Gelukkig gaat het in Den Helder allemaal soepeler vanaf het moment dat we op de fiets zitten. De boot naar Texel is makkelijk, tijdens de fietstocht naar de Stayokay voelen we dat lekkere ‘op reis gevoel’ en als we eenmaal aangekomen zijn in het hostel lachen we om ons treinavontuur. Maar de volgende dag in natuur- en educatiecentrum Ecomare vergaat mij het lachen alweer. Finne is niet op dreef, huilt veel en drinkt niet goed. Een medewerker plukt me van het overvolle terras en nodigt me uit om te voeden in de personeelskamer. Het voelt een beetje ongemakkelijk, maar het is ook een zegen! Eindelijk wordt Finne stil en kan Gijs met Raf nog een rondje langs de bruinvissen, roggen en de babyzeehonden maken. Ik sluit weer aan bij de laatste. Ik dacht voor vandaag voldoende huilers gezien te hebben, maar deze zijn toch echt heel schattig.

Een bijzonder stel

We verlaten Texel na een heerlijke fietstocht vanaf Oudeschild helemaal langs het Wad naar De Cocksdorp, rennen nog even naar de vuurrode vuurtoren op en neer en fietsen ruim op tijd naar de houten steiger. Hier meert straks ‘De Vriendschap’ aan om ons naar Vlieland te brengen. We hebben nog zeeën van tijd, dus Raf mag nog even zwemmen en ik ga Finne maar weer eens voeden. Maar de tijd vliegt en voor we het weten verschijnt er een mooie groene boot aan de horizon. De steiger loopt vol met medepassagiers, veel ook te fiets, Raf zit nog in zijn natte zwempak en Finne protesteert bij de afgebroken maaltijd. Leren we het dan nooit? We zijn een bijzonder stel, concluderen we als we in de stress al onze losse spullen in de fietskar hebben gegooid en wonderwel op tijd een plekje op het dek hebben bemachtigd. Maar het is prachtig op deze oude boot, volgepakt met blije Wadhoppers, harde wind, chocomel en een schippersbittertje. Eiland 1 was de opwarmer, proosten we, vanaf Vlieland gaat alles beter, beloven we elkaar.

Gedichten in het zand

Vlieland, dat is natuurlijk de Vliehors, die eindeloze zandvlakte, rondfietsen in een paar uur en die schattige vuurtoren ‘de Vuurduin’, ook wel de Kleine Kabouter genaamd. We doen een officiële tour met de Vliehors expres, de grote gele truck die als enige op de Vliehors mag komen. Geweldig! We scheuren door het rulle zand, het zoute water en laten bandensporen vol gedichten achter. We bezoeken het drenkelingenhuisje waar we aangespoelde spullen, van kunstgebitten tot slippers, en dieren op sterk water bekijken. ’s Avonds neemt Gijs Raf mee naar zijn jeugdherinneringen en gaat krabbetjes op het drooggevallen Wad voor het hotel vangen. Het keerpunt is bereikt en we hebben een goed ritme te pakken – voor zover dat kan met twee kleine kinderen.

Tekst en Foto’s Rian Lanenga & Gijs Hardeman

Het volledige verhaal lees je in Fabulous Mama 2-2020. Deze bestel je hier.

Wil je op de hoogte blijven van de leukste artikelen en toffe winacties? Volg Fabulous Mama magazine op Instagram, Facebook en meld je aan voor onze tweewekelijkse nieuwsbrief.