Brieven aan Steven Pont: ‘Hoe steun ik mijn vrienden met een ziek kindje?’

Beste Steven,

Vrienden hebben een heel ziek kindje gekregen. Het meisje heeft een flinke hartafwijking, is al snel geopereerd en nu ze een halfjaar oud is, gaat het naar omstandigheden best goed met haar. Met mij gaat het alleen wat minder.

Ik vind het lastig om bij het gezin op bezoek te gaan. Wegblijven is geen optie, dat is nog akeliger, maar ik weet gewoon niet zo goed wat ik moet zeggen. De toekomst van het meisje is onzeker, er volgen nog risicovolle operaties en er kunnen allerlei complicaties optreden…

Ik maak me zorgen. Om het meisje en om haar ouders. Wat staat hen allemaal te wachten? Maar zorgelijk zijn, helpt hen vast niet. Welke toon zou beter zijn?

Antwoord Steven Pont:

Ik heb eens aan een vrouw wier man was overleden gevraagd welke vormen van contact en communicatie nu helpend waren geweest en welke niet. Ze moest daar natuurlijk even over nadenken, maar uiteindelijk kwam ze ongeveer hier op uit.

Alle contact dat erop gericht is om verzachtende woorden te spreken, helpt niet. Iedereen die komt met een verhaal over een tante die hetzelfde heeft meegemaakt: helpt niet. Wie denkt wijze woorden te moeten spreken, helpt niet. Wie zwijgt, helpt niet.

Wat werkt is ‘er zijn’. Dat klinkt zweverig misschien, maar dat is het niet. ‘Er zijn’ betekent dat je de ander laat weten dat je aan hem of haar denkt en dat je in wat je doet niet uitgaat van jezelf, maar van de ander.

Dat het met jou ‘wat minder’ gaat, is dus niet relevant. Want het gaat niet om jou. Als jij jullie vrienden werkelijk laat zien dat jullie ‘er zijn’, ongeacht wat er gebeurt, dan gaat het daarna indirect vast ook weer beter met jou.

Steven Pont (52) is ontwikkelingspsycholoog en relatie-/gezinstherapeut. Met zijn vriendin Mick heeft hij twee zoons, Finn (12) en Rogi (11).