Blog: ‘Mensen zullen vragen hoe ver ik was, of er een hartslag was’

Ik zit in de speeltuin. De paracetamol onderdrukt de buikkrampen die zojuist thuis kwamen opzetten. Ik zit in de speeltuin met een miskraam. Omdat ik niet de hele dag op de bank kan liggen. Omdat hij er ook is. Omdat ik zijn vragen over dit verlies niet meer trek.

Omdat we ook normaal moeten blijven doen. Ik krijg een paars unicorn ijsje aangereikt van hem. Met disco spikkels. Ik zal er uit zien als een blije moeder. Een gelukkige vrouw met een denkbeeldig unicorn ijsje.

Ik wacht op het bloed. Op meer bloed. Totdat ik helemaal leeg ben. En dan zal ik opgelucht moeten zijn. Dan moet ik het fysieke stuk afsluiten. Dan zal ik weer moeten werken. Dan zullen mensen vragen hoe ver ik was, of er een hartslag was. Ze zullen hun mening geven. Ze zullen luisteren en weer door gaan.

Ik sluit mijn ogen en wens mijzelf terug naar Frankrijk. Geluiden van mijn zoon spelend op de achtergrond. Ik lig aan zee op een rots. Ik voel me mooi en ontspannen. Mijn handen op mijn beginnende buik. Nu wil ik die buik weg hebben, maar ook weer niet. Ik vraag me steeds af waarom ik zo boos ben.

De Denen zeggen dat ik nu geen huid heb. Geen huid en geen verweer. Dat vind ik mooi, en dat is ook zo. Zeg maar gewoon niks. Of geef me een unicorn ijsje met spikkels. Maar dan wel een echte.

Lilou Dubois blogt over allerlei onderwerpen rondom haar moederschap en haar verdrietige miskraam. Maar ook over eten, natuur, reizen en haar werk op een middelbare school. Lees haar blogs hier.