Blog: Co-ouderschap, de lusten en de lasten

Erleyne Brookman (36) is moeder van Emma (11). Daarnaast is ze gescheiden, directeur van een it-bedrijf, bergbeklimmer en verbouwt ze met haar vriend een oude boerderij. Dat betekent dagen vol chaos, timemanagement en passie. Ze deelt herkenbare en minder herkenbare momenten uit haar leven. Ze is ook actief op Instagram.

Terwijl de fysiotherapeut me nog eens goed laat voelen waar de pezen in mijn schouders zitten, keuvelen we over moeder zijn. We zitten in totaal verschillende situaties. De leeftijd van de kinderen ligt ruim 10 jaar uit elkaar.

Want laten we eerlijk zijn: een beetje meer me-time, dat willen wel meer moeders.

Ik sta er alleen voor, zij deelt alles met haar partner. Opeens komt het gesprek op me-time. Zo belangrijk als moeder en soms zo moeilijk te organiseren. ‘Dat lijkt me nou heerlijk aan gescheiden zijn,’ begint ze; ‘elke week tijd voor jezelf. Niemand om verantwoording aan af te leggen. Gewoon op pad wanneer en hoe je het wil.’ Het zet me aan het denken over de voor- en nadelen van co-ouder zijn.

Want laten we eerlijk zijn: een beetje meer me-time, dat willen wel meer moeders. En inderdaad, sinds ik gescheiden ben, is dat makkelijk georganiseerd. In onze regeling zorgen we allebei 50%. Dat betekent dus 50% van de tijd geen kind om rekening mee te houden.

Maar ook om het werk van de andere dagen in te halen. Zowel op kantoor als in huis. En als ik nog iets eerlijker ben: je vaak verdomd eenzaam te voelen. Als je gewend bent om bijna altijd je kind en/of partner om je heen te hebben, zijn die dagen lang en traag.

Er zijn ook avonden dat ik zachtjes sta te huilen en mijn tranen in de pan met een eenpersoonsmaaltijd vallen

Het eerste jaar zijn mensen nog ontzettend bezorgd. Afspreken is makkelijk en zelf had ik ook heel veel behoefte om er op uit te trekken. Maar er komt een moment dat je het toch echt onder ogen moet zien: je zit alleen thuis. Er is niemand om tegen te praten, behalve de kat. Al je vriendinnen zijn op pad met hun gezin.

Onoverkomelijk? Helemaal niet. Ik kan nog steeds genieten van de rust, met thee en een boek op de bank. Zeker weten dat ik niet gestoord word.

Maar ik moet ook toegeven dat er avonden zijn dat het allemaal een stuk minder rooskleurig voelt. Dat ik zachtjes sta te huilen en mijn tranen in de pan met een eenpersoonsmaaltijd vallen. Want ik mis mijn kind 50% van de tijd. Daar kan geen andere invulling tegenop.

De helft van de tijd opvoeden betekent veel meer je eigen weg kunnen volgen.

Bovendien is opvoeden met zijn tweeën in één huis al een hele klus. Stel je voor hoe het is als je ieder apart in je eigen huis opvoedt. Als je met zijn allen onder één dak woont, dwingt dat je bijna tot het uitpraten van verschillen.

In ieder geval valt het snel genoeg op. Een kind dat je als ouders tegen elkaar uit probeert te spelen? Een stuk moeilijker als je elkaar elke dag allemaal ziet. De helft van de tijd opvoeden betekent veel meer je eigen weg kunnen volgen.

Jouw keuzes maken en je eigen balans creëren. Maar het betekent ook dat je niet meer de middenweg hoeft te zoeken. In het andere huis gelden andere regels. Hoe vaak je ook afstemt over de opvoeding, uiteindelijk blijven er verschillen ontstaan.

Dat kan het voor het kind ingewikkeld maken, maar voor jou als co-ouder ook. Want wanneer beweeg je mee met het kind? En wanneer sta je op je strepen? Een dilemma voor elke ouder, maar extra ingewikkeld als co-ouder.

Het is geen wedstrijd wie de leukste ouder is, zeker niet.

En tenslotte de ‘wij maken er geen wedstrijdje van’-valkuil. Je wil allebei het beste voor je kind. Juist omdat je je kind zo veel tijd mist, is de tijd samen bijzonder. Daar wil je ook wat voor doen dan. Een leuk uitje, een extra ijsje, toch maar dat ene truitje bestellen in de webshop.

Je moet wel stevig in je schoenen staan als je je niet laat verleiden om net even extra je best te doen. Net even iets verder weg met vakantie, net iets zonniger, net iets langer. Het is geen wedstrijd wie de leukste ouder is, zeker niet.

Maar wie voelt zich niet een beetje gepikeerd als je kind het constant heeft over de te gekke uitjes bij de andere ouder. Ik ben streng bewaker van de rusttijd: niet elk weekend op pad, niet elke vakantie ver weg.

Genieten van thuis zijn, relaxen, om het huis keutelen. Maar het kost me soms de grootste moeite om niet alle dagen vol te plannen. Je kind een dagje verveling gunnen, het wordt er niet makkelijker op.

Toch een beetje extra genieten van mijn vrijheid.

De fysiotherapeut klaagt nog even over vriendinnen die wel lekker naar het terras kunnen zaterdagavond. Ik lach binnensmonds. Het terras, daar ga je me niet vinden.

Ik sla de sporttas over mijn schouder. Ik heb groen licht van haar gekregen. Op naar de klimrots dit weekend. Toch een beetje extra genieten van mijn vrijheid.