Blog: ‘Ieder kind heeft zijn eigen tempo’

Mijn naam is Alexandra. 33 jaar, gelukkig getrouwd en mama van een vierjarig meisje met blonde krulletjes, bruine ogen en een grote mond. Ik zou heel graag willen dat mijn sterke verhalen rechtstreeks uit mijn duim waren gezogen, dat ze lichtelijk zijn aangedikt. Helaas zijn mijn verhalen allemaal waargebeurd en uit eigen ervaring beleefd. Humor verlicht en daarom deel ik mijn ervaringen graag met anderen. Mijn columns zijn ook te vinden op mijn eigen website

Op de crèche – Liva zat toen nog op de dreumesgroep – hadden de juffen aan het grut gevraagd of ze wisten welk geluid een ezel maakt. Enthousiast en vol passie hadden de meeste dreumesen luid ge-iiiiaaaa-d. Behalve Liva. Zij had geantwoord: “een ezel doet balken”.

Liva is goed is taal. Naast het normale vocabulaire van een vierjarige, met woorden als pielie, billenkont en gadverdamme, gebruikt ze woorden als überhaupt, realiseren en in principe. Best bijzonder voor een kind van vier, al zeg ik het zelf.

Ik vind mezelf over het algemeen middelmatig doorsnee, met vlagen opvallend ondergemiddeld. Met name bij alle schoolvakken die eindigen op –kunde. Wiskunde, scheikunde, geschiedeniskunde; het is niet aan mij besteed. Met de nodige bloed, zweet en tranen, in combinatie met een regelmatige helpende handpalm (lees: spieken) mocht ik toch slagen voor mijn havo.

Leeftijdsgenootjes fietsen inmiddels langs zonder zijwieltjes, terwijl Liva zelfs mét extra wieltjes de fiets nog amper in beweging krijgt.

Gelukkig had ik ook een enkele uitschieter en dat was Nederlands. Een genetische erfenis. Behalve de kleine borsten, heb ik zeker ook het taalgevoel van mijn vader geërfd. En concluderend uit Liva’s taalgevoel zou ik dit zomaar eens genetisch kunnen hebben doorgegeven.

Maar dan de motoriek… Lopen kon Liva toen ze bijna twee was. Leeftijdsgenootjes fietsen inmiddels langs zonder zijwieltjes, terwijl Liva zelfs mét extra wieltjes de fiets nog amper in beweging krijgt.

Klimmen, hinkelen, hard rennen; geen natuurtalent en gepaard met een overdaad aan schaafwonden, blauwe plekken en kneuzingen. Ze doet het wel allemaal, maar het ziet er gewoon erg ongemakkelijk uit.
En dat is ook helemaal prima. We oefenen en spelen en als het niet wil lukken is dat helemaal oké. Ieder zijn eigen tempo.

Liva is heel leergierig en wil elke letter leren kennen en naschrijven.

Nu leert Liva langzaamaan schrijven op school. En daar komen ineens twee werelden samen. Taalgevoel samen met motoriek. Het één dat niet zonder het ander kan.

Liva is heel leergierig en wil elke letter leren kennen en naschrijven. Intussen schrijft ze zelfstandig haar eigen naam en wil ze die van ieder familielid ook leren schrijven. En ook van de hond en de poes. En de huisspin. Ik ben dan ook apetrots.

Enorm vlijtig; haar tong hing een heel stuk uit de mond. De pen vast in een stevige vuist.

Laatst moest ze ineens huiswerk maken (geen paniek, ze moest het van zichzelf). Getekende strepen op een A4’tje vormden de regels waartussen ze haar letters moest schrijven. Ik kon de letters heel duidelijk herkennen.

Mijn kleine kleutertje met pen en papier… Daar lag ze, languit op de grond in een onaangename houding. Enorm vlijtig; haar tong hing een heel stuk uit de mond. De pen vast in een stevige vuist. In principe had ik me niet gerealiseerd dat dit überhaupt mogelijk was.