Blog: Naaktslakken had ik tot op heden nog niet meegemaakt’

Mijn naam is Alexandra. 33 jaar, gelukkig getrouwd en mama van een vierjarig meisje met blonde krulletjes, bruine ogen en een grote mond. Ik zou heel graag willen dat mijn sterke verhalen rechtstreeks uit mijn duim waren gezogen, dat ze lichtelijk zijn aangedikt. Helaas zijn mijn verhalen allemaal waargebeurd en uit eigen ervaring beleefd. Humor verlicht en daarom deel ik mijn ervaringen graag met anderen. Mijn columns zijn ook te vinden op mijn eigen website

We zijn op bezoek bij een vriendin van mij, aan de andere kant van het land. Deze vriendin heeft twee dochters en Liva had vanaf moment één een klik met deze dames. Dat komt mede door het feit dat ze een gemeenschappelijke passie hebben: vies worden.

De drie meiden hebben de grootste lol in de tuin. Ze zijn op zoek naar naaktslakken. Binnen drie minuten hebben ze er al zeven gevonden. Een goede tien minuten later staat de teller op drieëntwintig en met z’n drieën bouwen ze fanatiek een slakken-huis van stenen en blaadjes. Opeens hoor ik één van de dames tegen Liva zeggen dat ze er best één, of meerdere, mee naar huis mag nemen. Liva’s ogen beginnen te stralen.

Mijn dochter is een echte dierenvriend. Ze heeft wel vaker een middag gevuld met een zoektocht naar beestjes in de tuin. Als ze er eenmaal een aantal heeft gevonden wordt alles erbij gehaald om een fijn onderkomen te maken voor haar nieuwe huisdiertjes. Meestal zijn het torretjes of regenwormen, omdat die nu eenmaal beter te vinden zijn in onze tuin dan cavia’s, paarden of alpaca’s.

Laatst betrapte mijn man haar, toen ze met kinderschaar richting de hond liep om zijn lange lokken te ‘verzorgen’.

Later wil Liva ook graag dierenverzorgster worden. Niet als werk overigens, want werken vindt ze stom en daar heeft ze later naar eigen zeggen ook helemaal geen tijd voor. ‘Gewoon’ dierenverzorgster dus. Ze oefent tegenwoordig al vlijtig. Laatst betrapte mijn man haar, toen ze met kinderschaar richting de hond liep om zijn lange lokken te ‘verzorgen’. Gelukkig op tijd.

Naaktslakken had ik tot op heden nog niet meegemaakt. Maar voor alles is een eerste keer en zo zit ik even later dus met drie naaktslakken, in een geperforeerd yoghurtbakje vol blaadjes en takken, in de auto op weg naar huis. Liva zelf zit van kruin tot nagelranden vol met zand en slakkenslijm.

Liva is boos en zwaar teleurgesteld in mij als moeder.

Ze wil het bakje vol glibberige vriendjes dolgraag vasthouden in de auto, maar ik ken mijn dochter inmiddels goed genoeg om te weten dat dat in het meest gunstige geval afloopt met een naaktslak in mijn nek.

Dus een goede twee uur lang zit ik niet relaxed – met yoghurtbakje op de bijrijdersstoel – richting huis. Ik hoop met heel mijn hart dat ik niet hard hoef te remmen deze reis en ik twijfel iedere vijf kilometer of ik de deksel goed heb dicht geduwd. Liva is boos en zwaar teleurgesteld in mij als moeder, omdat ze het bakje niet mag vasthouden.

Of ik de dikste naaktslak van het drietal ook even wil aaien.

Eenmaal thuis worden de naakte slakken meteen los gelaten in de tuin. Liva gaat direct aan de slag om de nieuwe leefomgeving van haar vriendjes in orde te maken. Zo nu en dan heeft ze wel wat hulp nodig. Of ik even kan helpen met de deksel. Waar liggen de schepjes ook alweer? Of ik de dikste van het drietal ook even wil aaien.

Liva is niet meer boos en mijn functioneren als moeder is niet langer waardeloos. Ik word zelfs gepromoveerd tot liefste mama van de hele wereld.
Slijmbal.