Igone de Jong ‘Ik was 8, maar niet normaal gefocust’

In dit artikel blikken we terug op het interview met Igone de Jongh uit Fabulous Mama 8-2018. Igone de Jongh, moeder van Hugo wordt op haar 8^ste  aangenomen op de balletacademie en op haar 15^de bij Het Nationale Ballet.

Als we elkaar treffen in Bar Moustache in haar woonplaats Amsterdam, is het eerste wat Igone doet excuses maken. Excuses voor het oponthoud rond de fotoshoot, de dikke ogen (omdat ze weinig geslapen heeft), alles eigenlijk. Ze heeft iets Frans over zich. Met haar simpele donkergrijze jurkje, haar witte tennisgympies en zo zonder een spoortje make-up. Zo iemand naar wie je blijft kijken.

Wilskracht

Ze was 8 nog maar, toen ze werd aangenomen op de National Ballet Academy in Amsterdam. De directrice van de amateurschool waar ze tot dan toe had gedanst, had voorzichtig haar ouders gepolst. Of ze wel beseften hoeveel talent hun dochter had en of ze niet wilden nadenken of ze daar wat mee wilden doen. Maar veel keus hadden ze niet, want Igone was niet te houden. Toen al wist ze dat ze naar de Ballet Academy in Amsterdam wilde, en niet naar die in Den Haag, omdat de eerste in direct contact stond met het Nationale Ballet. De plek waar ze uiteindelijk wilde eindigen. “Ik was 8 toen ik alleen met de trein van Haarlem naar Amsterdam ging. Met een rugzakje op mijn rug. Ik realiseerde me laatst pas hoe jong dat eigenlijk was. Hugo is nu ook 8 en ik kan me niet voorstellen dat ik hem hetzelfde zou laten doen. Maar ik was niet normaal gefocust. Achteraf denk ik dat dat onderdeel is van dat talent wat ik heb. Die wilskracht. Alleen goed kunnen dansen, is natuurlijk niet genoeg.”

Buitenbeentje

Toch noemt ze die tijd op de Academy een van de zwaarste tijden van haar leven. Het reizen, het gedrild worden, de competitie onderling. En dat allemaal terwijl ze ook nog moest opgroeien. “Ik was heel verlegen en bescheiden. Een tikkeltje naïef misschien ook wel. Ik vond je eerst lief en daarna konden we het er misschien over hebben wie er beter kon dansen. Dat werkt bij kinderen niet zo. Ik was vaak het buitenbeentje. Dan wilde ik bij een groepje horen, maar sloten ze me buiten. Heel meedogenloos. Achteraf kwam het misschien ook wel omdat ik uitzonderlijker was dan de rest. Dat viel gewoon niet goed. Als kind begreep ik dat niet. Wat deed ik verkeerd? Het enige wat ik wilde, was aardig gevonden worden, maar dat lukte niet. Ik heb het er heel lang heel moeilijk mee gehad. Dan kwam ik huilend thuis van school. Maar uiteindelijk ging er toch een knop om en leerde ik vrede hebben met het alleen-zijn. Het was een pittig leerproces, op die leeftijd.

Buitengewoon getalenteerd

Toen ik 15 was, werd ik aangenomen bij het Nationale Ballet. Uitzonderlijk jong nog. Ook daar was het moeilijk om een plek te veroveren binnen de groep. Er zaten mensen die al jaren aan het wachten waren op een bepaalde rol en dan kwam er zo’n kleine snotneus binnen die voorrang kreeg. Maar ik ervaarde het wel anders dan op school. Dit was een volwassen situatie en het waren geen vriendinnetjes van me. Ik had op een bepaalde manier niets te verliezen en ergens zagen ze ook wel dat ik gewoon buitengewoon getalenteerd was. Ik ben ook vrij nuchter van mezelf, dus elke ochtend kwam ik weer vrolijk en blij binnenlopen met een ‘goedemorgen’. Dan wordt het ook wel heel moeilijk om iemand te haten.”

Tekst Marije Veerman | Fotografie Fiona Ruhe

Wil jij geen enkele editie missen? Abonneer je dan nu op Fabulous Mama magazine!

Wil je op de hoogte blijven van de leukste artikelen en toffe winacties? Volg Fabulous Mama magazine op Instagram, Facebook en meld je aan voor onze tweewekelijkse nieuwsbrief.