In Memoriam; Vandaag blikken wij terug op het interview van Bibian Mentel

In Memoriam; Vandaag blikken wij terug op het interview van Bibian Mentel, dit interview was een onderdeel van de coverstory van Fabulous Mama nummer 10 uit 2018.

Er is al veel geschreven en verteld over snowboardster Bibian Mentel (46). Over haar onnavolgbare prestaties in de sneeuw – 7x wereldkampioen, 124 keer ‘gewoon’ goud en 3x Paralympisch goud – over wat ze voor de sport betekent, haar Mentelity Foundation voor sporters met een handicap, en over haar ziekte.

Al 18 jaar vecht ze tegen kanker. Onlangs kreeg ze voor de tiende keer slecht nieuws te horen. In haar boeken Kut kanker! en het recent verschenen Leef deelt ze de moeilijke, zware maar ook de mooie, positieve momenten in haar leven én in die van haar gezin. Want in de basis is Bibian moeder: haar gezin, daar kan geen goud tegenop.

“Ik was 27 jaar, reed mee in de wereldtop en was klaar voor de Spelen… toen het helemaal misging.” Wat eerst een enkelblessure leek, bleek een zeldzame, agressieve vorm van kanker te zijn. “Een tumor in mijn rechteronderbeen. Ik schrok me kapot, maar dacht vooral ook aan hoe onhandig de timing was. Ik wilde namelijk zo snel mogelijk mijn board weer op.”

“De arts stelde me voor de keuze: óf opereren met de kans op uitzaaiingen, óf mijn onderbeen amputeren.”

Een operatie volgt. Drie maanden na de operatie, bleken er kankercellen in mijn botvlies te zitten. Ik kon het niet geloven. De arts stelde me voor de keuze: óf opereren met de kans op uitzaaiingen, óf mijn onderbeen amputeren. Eén van de moeilijkste beslissingen ooit.

Ik weet nog hoe radeloos ik me op dat moment voelde: ik was zo lekker én met succes aan het boarden. Zou dat voorgoed voorbij zijn? Ik koos voor de amputatie en mijn droom om topsporter te worden spatte uiteen. Tenminste, dat dacht ik.”

In haar boek Leef vertelt Bibian over de rollercoaster die volgt. En hoe ze vlak voor die bewuste operatie afscheid neemt van haar voet, haar tenen. Van haar kuit. Die scène schiet door mijn hoofd terwijl ik met haar praat.

Na de operatie doet Bibian er alles aan om weer fit te worden: “Vier maanden na de amputatie reed ik weer door de verse poedersneeuw. Er zijn geen woorden voor hoe dat voelde. Kort daarna werd ik Nederlands kampioen bij de valide sporters: ik kon de hele wereld aan!”

“Op mijn 29e bleek ik zwanger te zijn. Ik schrok, was helemaal niet bezig met moeder worden. Mijn been was het jaar daarvoor geamputeerd, ik wilde pas over kinderen nadenken als ik voor 100% schoon zou zijn. Dat ik die zekerheid niet had, maakte me bang: ik wilde geen ‘tijdelijke’ moeder zijn, maar eentje voor altijd. Vol ongeloof heb ik de telefoon gepakt.

“Ik kreeg te horen dat de kanker terug was. En dat ze niks meer voor me konden doen.”

De eerste die ik belde om te vertellen dat ik zwanger was, was mijn orthopedisch oncoloog. Ik wilde precies weten hoe of wat. Of ik wel een kind kon en mocht krijgen. Pas toen hij me feliciteerde en vertelde dat het oké was, kon ik ervoor gaan. En blij zijn. Want dat was ik! Mijn zwangerschap verliep heel soepel. Ik voelde me goed en stond zelfs met zeven maanden nog op mijn snowboard.”

5 longoperaties, 74 bestralingen… die ‘kutkanker’ bleef maar terugkomen. “Het jaar 2016. Ik voelde me fitter dan ooit en had de Winterpelen in 2018 in Pyeongchang al met dikke letters in mijn agenda staan. Tot die ene controle. De arts vertelde dat de kanker terug was. Vlak bij mijn longen, op een hele lastige, gevaarlijke plek. En dat ze niks meer voor me konden doen.

Mijn wereld stortte in. Hoe ga ik dit de kinderen vertellen? Julian was nog zo jong. Maar Edwin liet het er niet bij zitten en was vastberaden een alternatieve behandelmethode te vinden. Hij stuitte op een nieuwe behandeling in het VU Medisch Centrum in Amsterdam, en die sloeg aan! Blijheid en een gevoel van opluchting volgden: ik was er nog!

“Edwin en de kinderen waren erbij toen ik twee keer goud won. Dat maakte het slot van mijn carrière nog veel mooier dan die twee plakken om mijn nek.”

Maar ook daarna kwam de kanker terug. In mijn slokdarm, rib en nek dit keer. En tot overmaat van ramp raakte ik geïnfecteerd met een ziekenhuisbacterie. De verschillende antibiotica haalden niets uit, ik viel enorm af en het ging steeds slechter met me. Voor het eerst was ik écht bang om het niet te halen.”

Bibian is bereid opnieuw te vechten. Tientallen bestralingen volgen. Haar aangetaste nekwervel wordt vervangen door een titanium frame. Een loodzware tijd, maar Bibian maakt het onmogelijke mogelijk: “In maart 2018 stond ik met mijn board aan de start bij de Spelen in Zuid-Korea. Ik racete de wedstrijd van mijn leven. En daarna nog een. Edwin en de kinderen waren erbij toen ik twee keer goud won. Dat maakte het slot van mijn carrière nog vele malen mooier dan die twee plakken om mijn nek.

Nu mijn topsportcarrière klaar is, is mijn doel om alles te proberen om er nog zo lang mogelijk te zijn. Ik droom ervan om een oud, grijs omaatje te worden, met lieve kleinkinderen om me heen. Daar ga ik elke dag opnieuw voor. Ik vond die gedachte in het begin heel moeilijk, want ik wil niet dat Julian opgroeit met het idee dat ik voor hem leef. Toch is en blijft mijn gezin ‘the reason why I’m living’.”

In Memoriam

Bibian Mentel 27-09-1972- 29-03-2021

Tekst Eline van Nunen | Fotografie Fiona Ruhe | Styling & productie Tamara Botter | Visagie Monique Brinkhorst

Wil jij geen enkele editie missen? Abonneer je dan nu op Fabulous Mama magazine!

Wil je op de hoogte blijven van de leukste artikelen en toffe winacties? Volg Fabulous Mama magazine op Instagram, Facebook en meld je aan voor onze tweewekelijkse nieuwsbrief.