IVF; ‘Wij tweeën tegen de zwangere en kindrijke wereld’

Toen Kim (40) en Joost (40) het ivf-traject in gingen, wisten ze nog niet hoe hobbelig en lang deze weg zou zijn. Allebei vertellen ze hoe ze dit ervaren hebben. In dit verhaal lees je de ervaring van Kim: ‘Als ivf niet lukt, zit je in een afschuwelijke achtbaan.’

‘Zo, moet jij iets vertellen?’, vroeg een collega grappend aan mij, kijkend naar mijn opgezette buik. Hij wist niet dat ik al een paar jaar in een ivf-traject zat, vol hoop en teleurstellingen. Door de hormonen was ik flink aangekomen. Het was de zoveelste pijnlijke confrontatie.

Na 12 terugplaatsingen was ik fysiek en mentaal op.

Als ivf niet lukt, zit je in een afschuwelijke achtbaan, waarbij je omgeving het er vaak niet beter op maakt. Een op de zes stellen is bezig met ivf, maar er rust een taboe op. Er wordt weinig over gesproken.

Joost en ik hebben elkaar elf jaar geleden leren kennen. Een jaar later zijn we getrouwd. Ik voelde aan alles: dit zit goed. We hadden beiden een kinderwens, en wilden ervoor gaan, maar toen ik naar de huisarts ging om mijn spiraal te laten verwijderen, bleek die onvindbaar.

De gynaecoloog die mij onderzocht, constateerde dat mijn baarmoeder afwijkend van vorm was. Ik had een zogenaamde unicornus. Daarbij is maar één helft van de baarmoeder volgroeid en is er daardoor ook maar één eierstok met eileider. ‘Daar kun je prima zwanger mee worden’, zei de arts. Maar toen dat na een halfjaar niet was gelukt, ging ik terug. Ivf was de enige optie. Ik was verdrietig, maar tegelijkertijd voelde ik me ook strijdvaardig.

De tweede keer was het raak. We konden ons geluk niet op. We kregen een kind! Toen ik bijna vier maanden zwanger was, gingen we op vakantie naar Curaçao. Vlak voordat we terug zouden vliegen naar huis, ontdekte ik dat ik vruchtwater verloor.

Van de arts kregen we te horen dat de kans dat onze baby het zou redden nul procent was.

Op een echo die in het dichtstbijzijnde ziekenhuis werd gemaakt, zag ik dat er helemaal geen vruchtwater meer was. Van de arts kregen we te horen dat de kans dat onze baby het zou redden nul procent was. Geschokt keken we naar de echo. Het hartje klopte nog. Het was afschuwelijk; dat kleine mensje daar in mijn buik leefde.

Ik werd angstig en ging zo veel mogelijk alles uit de weg wat met zwangerschappen te maken had. Ondertussen hield ik mij nog steeds vast aan de wetenschap dat ik wél zwanger kon worden. De volgende ivf-behandeling was weer raak, maar eindigde in een miskraam.

Voorzichtig spraken Joost en ik over een plan B. Wat als het niet zou lukken? Wat waren de alternatieven? We meldden ons voor de zekerheid aan voor adoptie, maar mijn hoop dat ik toch zwanger zou worden en van een gezond kindje zou bevallen, werd er niet minder door.

Joost en Kim maken een lang proces door van vele teleurstellingen. Uiteindelijk wordt duidelijk dat samen zwanger worden niet zal lukken.

We kregen eerst een foto te zien, Andras was toen 10 maanden oud. We waren zo opgewonden.

In december 2011 werden we officieel op de wachtlijst voor adoptie gezet en op 9 januari 2012 kregen we bericht: er was een jongetje uit Hongarije dat een match was met ons profiel. We kregen eerst een foto te zien, Andras was toen 10 maanden oud. Hij stond in een box, in een rood broekpakje, en keek serieus in de camera. We waren zo opgewonden. Alle reserves die ik tot dan toe nog had gevoeld, verdwenen bij het zien van hem.

In het begin dat Andras bij ons was, had ik het moeilijk. Ik merkte dat ik nog best veel moest verwerken van de jaren ervoor. Er was onverwachts een enorm zwart gat, nu het streven naar moeder worden voorbij was. En ik worstelde met de angst dat ik Andras kwijt zou raken. Ik wilde me afsluiten voor die angst, maar daarmee dus ook voor die grote liefde.

Ik blokkeerde en kroop steeds verder in mijn schulp, waardoor ook mijn relatie met Joost op losse schroeven kwam te staan. Voor hem was het heel simpel: we hebben eindelijk een kind. We zijn blij. Maar ik worstelde. Uiteindelijk ben ik toch weer hulp gaan zoeken bij mijn EMDR-therapeut. Beetje bij beetje kon ik alles wat ik voelde, gaan toelaten.

Andras is inmiddels 7. We zijn echt een drie-eenheid.

Een mooi moment was toen Andras zijn armpjes uit zichzelf om mijn nek klemde, omdat hij bij me wilde zijn. Die oprechte genegenheid haalde voor mij alle muren neer.

Andras is inmiddels 7 jaar. We zijn echt een drie-eenheid. Bij angst, blijdschap, bij alles wat hij meemaakt, zoekt hij als eerste ons op. Dan voel ik zo intens hoeveel ik van hem houd. Zoals mijn oma meteen zei toen ze hem zag: ‘Hij is er eentje van ons!’ Ik ben nu 40 en het zwangerschapsboek is dicht. Natuurlijk had ik het graag willen meemaken, maar nu niet meer. Ik heb er vrede mee.