‘Mijn dochter zei stellig: ‘Mama’s eten niet’’

Roos (32): “Ik stond te kijken naar mijn dochter Robin (6) en haar vriendinnetje, zonder dat ze het merkten. Ze hadden op de grond een dekentje uitgespreid en daarop stond het poppenservies. Aan deze gedekte tafel zaten de knuffels. ‘Waarom zit de mama niet aan tafel?’, vroeg het vriendinnetje. Er stond inderdaad een knuffel een stuk van de tafel af. ‘Mama’s eten niet’, zei Robin stellig.

Tot dan toe had ik de hoop dat Robin niet doorhad dat ik weinig at. Ik zit elke avond keurig aan tafel. En dan eet ik ook. Veel groente en een klein beetje vlees of vis. Geen aardappelen of rijst. En als er dingen op het menu staan zoals pizza of friet, eet ik een salade. Robin ziet me dus wel eten, maar toch merkt ze blijkbaar dat het alles bij elkaar niet veel is. En heeft ze geconcludeerd dat het iets is wat mama’s doen: niet eten. En dat mama’s niet eten, betekent in haar ogen dat vrouwen niet eten en dat zij dus later ook niet zal eten. Althans, dat is waar ik bang voor ben. Ik kamp al mijn halve leven met eetproblemen. Dat ik dat overdraag op Robin is een vreselijke gedachte.

Robin ziet mij nooit ontbijten. Of lunchen. Daar ben ik weer mee gestopt na haar geboorte. Tijdens mijn zwangerschap at ik wel. Veel zelfs. Voor het eerst sinds tijden kon ik weer zorgeloos eten. Eten zonder er bij na te denken. Hoewel, ik dacht er natuurlijk wel bij na, maar dat waren eigenlijk maar twee gedachtes: ik moet goed eten voor mijn kind, en: na de zwangerschap krijg ik het er wel weer af. Mijn vriend wist niet wat hij meemaakte: hij had mij nog nooit chips zien eten en nu ging het met zakken tegelijk naar binnen. Ik denk dat ik wel dertig kilo ben aangekomen in die maanden.

Zeker weten doe ik het niet: ik heb geen weegschaal. Dat is werkelijk het enige advies dat ik heb overgenomen van al die jaren hulpverlening. Wat ik wel weet, is dat ik drie weken na Robins geboorte weer in mijn spijkerbroek paste. Drie weken waarin ik leefde op appels en kale toastjes. Drie weken waarin ik ook niet kon genieten van mijn baby: eten was onmiddellijk weer een obsessie geworden. En gebleven.

Toen Robin 2 was, kreeg ze eens een ijsje. Dat natuurlijk smolt. Normale moeders zouden hun kind hebben geholpen door het ijsje snel in de rondte af te likken. Ik kon het niet. Al het ijs liep over Robins hand en pols. En daarna over haar buik en benen. Zij vond het niet erg. Ik wel. Maar ik kwam er nog mee weg: Robin vond het normaal. Nu komt ze op een leeftijd dat je dingen niet meer ongemerkt kunt doen.

Hulp heb ik niet: ik schoot er toch niets mee op. Maar misschien wordt het tijd dat ik aan de bel trek en nog een keer ga proberen een normalere relatie met eten te krijgen. Niet voor mezelf, maar voor Robin.

De namen in dit artikel zijn gefingeerd.

Dit artikel komt uit een eedere Fabulous Mama.

Wil jij geen enkele editie missen? Abonneer je dan nu op Fabulous Mama magazine!

Wil je op de hoogte blijven van de leukste artikelen en toffe winacties? Volg Fabulous Mama magazine op Instagram, Facebook en meld je aan voor onze tweewekelijkse nieuwsbrief.