Search

Kies nu voor een abonnement met korting

Search
Close this search box.

‘Mijn man Ewout overleed toen ik zwanger was’

In één klap de liefde van je leven verliezen, daar moet je toch niet aan denken? Het overkwam Rinke (35), moeder van Sara (13) en Floor (9). Ze was 12 weken zwanger van Ewout Junior (5), toen haar man Ewout plotseling overleed aan een hartstilstand.

December

“3 December. Het was ijskoud, er lag een dik pak sneeuw en het was spekglad op de weg. De avond ervoor had ik Ewout afgezet bij de woonboot van een kennis, waar hij samen met een vriend een biertje ging drinken, maar hij was ‘s nachts niet naar huis gekomen. Het gebeurde wel vaker als hij bij iemand ging chillen, dan viel hij daar op de bank in slaap. Daarom maakte ik me geen zorgen, zijn vrolijke krullenkop zou ik vanzelf wel weer zien verschijnen.

Samen met Floor liep ik naar mijn auto, we hadden net Sinterklaas uitgezwaaid op het schoolplein. Bij de auto rinkelde mijn mobiel.  Het was Ewout zijn vriend die me belde. Zijn woorden zal ik nooit vergeten. Binnen een paar seconden stond mijn leven volledig op z’n kop: “Ewout is vannacht verdwenen. We dachten dat hij naar huis was gegaan, maar we hebben zijn lichaam vanochtend in het water gevonden. Rinke, Ewout is dood.”

Ik ben naast de auto in elkaar gezakt. De moeders op het schoolplein schrokken zich wild en renden naar me toe. Daarna werd het zwart voor mijn ogen.

De plek

Mijn moeder heeft Floor opgevangen.  Mijn oom en schoonvader hebben me opgehaald, en samen zijn we naar de plek gereden waar Ewout was gevonden. Eenmaal daar voelde het alsof ik in een bloedstollende film was beland, overal stond politie. Een fotograaf van de krant stond voorover gebogen foto’s te schieten van het dode lichaam van mijn man. Ik ben naar die kerel toegerend, en heb hem helemaal verrot gescholden. Ongelooflijk, waar haalde hij het lef vandaan om zonder mijn toestemming foto’s te maken?! Ik heb direct geëist dat hij de foto’s van zijn camera verwijderde. Mijn kinderen mogen die beelden nooit te zien krijgen. Stel je voor, dat ze ooit zijn naam googelen, en dan geconfronteerd worden met sensatiefoto’s uit de krant. Ze moeten Ewout herinneren zoals ze hem gekend hebben.

Een fotograaf van de krant stond voorover gebogen foto’s te schieten van het dode lichaam van mijn man.

Mijn kinderen vertellen dat hun vader niet meer leefde, was vreselijk moeilijk. Sara barstte in snikken uit en bleef maar roepen “Nee, niet mijn papa!” Haar verdriet was ontzettend hartverscheurend. Floor was drie jaar, een leeftijd waarop je nog niet goed kunt bevatten wat de dood precies inhoud. Gelukkig maar. Dat wil niet zeggen dat ze geen verdriet heeft. Nu ze ouder is, beseft ze heel goed dat ze haar papa nooit meer zal zien.

Lage bloeddruk

Ewout had last van een lage bloeddruk. Toen ik zwanger was van Sara is hij tijdens een etentje in een restaurant onwel geworden. Hij werd spierwit, begon hevig te zweten en viel weg. Doodeng. Tijdens de zwangerschap van Floor is hij op dezelfde manier van zijn stokje gegaan. Hij stond met vrienden in de kroeg, en viel voorover. Door de val zat er een flink gat in zijn hoofd. Hij heeft een paar dagen op de intensive care gelegen. Na allerlei testen kwam alleen die lage bloeddruk naar boven. Weinig aan te doen volgens de arts. Zoute dropjes eten, was zijn advies. Dat het uiteindelijk zijn dood is geworden, is een kwestie van domme pech, wat niemand te verwijten valt.

Ewout is die fatale nacht overleden aan een hartstilstand. Hij is weggelopen om te plassen, maar kwam niet terug.  Zijn vrienden dachten dat hij naar huis was gegaan. Dat deed hij soms, dan was hij het opeens beu, en vertrok zonder gedag te zeggen. Daarom zijn ze hem niet gaan zoeken. De volgende dag hebben ze zijn lichaam gevonden. Vermoedelijk is hij weer niet lekker geworden en voorover in het ijskoude water gevallen, waardoor zijn hart het heeft begeven.

De ontmoeting

Ik heb Ewout tijdens carnaval ontmoet. Hij kende mij van verhalen via een vriend van hem die ik hielp met het huishouden. “Oh, ben jij nou die Rinke”, zei hij met een grijns op zijn gezicht. Ik was toen 15 jaar. Te jong, vond hij, Ewout was namelijk 11 jaar ouder dan ik. Hij zei die avond dat ik contact met hem mocht opnemen als ik 16 was. Maar hij belde me zelf, een paar dagen na mijn verjaardag. Vanaf die dag hadden we verkering en waren we onafscheidelijk.

Ewout was een lieve man, en zette me altijd op een voetstuk. ‘Ons Rink’, noemde hij me. Hij was een grote vriendelijke beer, die heel goed was voor zijn familie en zijn vrienden. Intelligent was hij ook. Elke dag spitte hij van voor tot achter de teletekstpagina’s door. Zelfs het WK pingpongen hield hij bij. Toen ik op school mijn examenjaar moest overdoen, heeft Ewout mijn werkstukken voor geschiedenis gemaakt. Daar wist hij álles over. Als ik iets niet begreep, legde hij het net zo lang uit, tot ik het snapte. Geen onderwerp was te gek.

Ewout was enorm sociaal en maakte overal vrienden. Dan zat hij op vakantie ineens met iemand een diep gesprek te voeren over kunst. Ik heb me daar nooit aan geërgerd, al die eigenschappen maakten hem juist een mooi en puur persoon.

Het uitvaartcentrum

Na zijn dood is Ewout overgebracht naar een kamer van het uitvaartcentrum. Daar heb ik hem nog een week dichtbij me gehad. Van ‘s ochtends vroeg tot ‘s avonds laat zat ik naast hem, samen met Sara en Floor. Als het bedtijd was, haalden mijn ouders de meisjes op, zodat ik kon blijven. Overal stonden foto’s en bloemen. Familie en vrienden kwamen en gingen, maar ik bleef tot mijn ogen dichtvielen.

Overal stonden foto’s en bloemen. Familie en vrienden kwamen en gingen, maar ik bleef bij hem zitten tot mijn ogen dichtvielen.

We hebben er zelfs pakjesavond gevierd. De cadeautjes hadden Ewout en ik samen gekocht, zo bizar. Die week ben ik één dag alleen bij Ewout gebleven, zonder bezoek. Ik wilde in alle rust mijn gevoelens voor hem op papier zetten. Hoe veel ik van hem gehouden heb, hoe gelukkig hij me maakte. Intussen luisterde ik naar zijn lievelingsmuziek. Toen Ewout nog leefde, draaiden we vaak plaatjes samen. Dan schonken we een borrel in en luisterden tot diep in de nacht naar elkaars muziek. ‘Dit nummer wil ik op mijn begrafenis’, zei hij dan wel eens. Tijdens de uitvaart heb ik al die nummers voor hem gedraaid.

Fases

De verwerking van Ewout zijn plotselinge dood ging in fases. In het begin dacht ik dat hij terug zou komen. Dat hij ieder moment voor mijn neus zou staan en lachend zou zeggen dat hij me voor de gek had gehouden. Het was niet te bevatten dat ik mijn man nooit meer zou zien, nooit meer zou kussen, dat ik nooit meer in zijn armen in slaap zou vallen.

Hoop ging over in woede. Letterlijk en figuurlijk begon ik om me heen te schoppen, ik voelde me totaal machteloos. Daarna volgde een periode van vluchten. Ik moest weg, wilde op stap om tot diep in de nacht te dansen en te drinken, zodat ik mijn gevoel kon uitschakelen. Maar het werkte alleen maar averechts. Van de alcohol werd ik recalcitrant en emotioneel, en zocht ruzie of werd luidruchtig.

Hoop ging over in woede. Letterlijk en figuurlijk begon ik om me heen te schoppen, ik voelde me totaal machteloos.

Ik was een tikkende tijdbom, die om het minste of geringste kon ontploffen. Bovendien had ik last van een enorm schuldgevoel als ik de kinderen op zaterdag naar mijn ouders bracht. De mensen om mij heen hebben die fases geaccepteerd omdat ze van me houden. Ze begrepen dat ik tijd voor mezelf nodig had. Maar toen ik de controle begon te verliezen hebben ze ingegrepen.

Een van mijn beste vriendinnen heeft me wakker geschud. “Wil je echt zo leven? Loop je weg, of leer je hoe je net zo krachtig en sterk wordt als Ewout?” Door die woorden ging een knop om. Samen met haar ben ik op zoek gegaan naar professionele hulp.

Door middel van EDMR therapie (een vorm van hypnose), kan ik nu over mijn verdriet praten, zonder het gevoel te hebben dat mijn keel wordt dichtgeknepen. Ik heb ook antidepressiva geslikt, maar daar werd ik een  zombie van, dus daar ben ik snel mee gestopt. Mijn kinderen hebben na het verlies van hun vader recht op een normale moeder, al ben ik soms verdrietig. Dat verdriet mogen ze best zien, weet ik inmiddels.

Vragen

Na Ewout zijn plotselinge dood bleef ik met veel vragen zitten. Was hij trots op me? Was hij nog bij mij en de kinderen? Het deed zo’n pijn dat ik geen afscheid van hem heb kunnen nemen, dat hij zo abrupt uit ons leven verdween. Om antwoord te krijgen op mijn vragen, heb ik verschillende mediums bezocht. Maar ze vertelden allemaal wat anders.

Desondanks bleef ik zoeken naar iemand die mijn vragen kon beantwoorden. die me het stukje houvast kon geven waar ik zo’n behoefte aan had. Uiteindelijk kwam ik bij een medium terecht die gaf wat ik zocht. Hij benoemde gedetailleerde feiten, zoals mijn koosnaam, en vertelde over speciale momenten die Ewout en ik samen hadden beleefd, Hij gaf informatie die hij absoluut niet kon weten. Het medium vertelde ook dat ik een snelle bevalling zou krijgen. Maar toen ik een paar maanden later in het ziekenhuis lag om te bevallen, schoot het voor geen meter op.

Mijn moeder en tante waren bij me, en naast mijn bed stond een grote foto van Ewout. Tijdens de weeën kon ik alleen maar huilen. Er werd al gefluisterd over een keizersnee, omdat ik al een ruggenprik had gekregen, maar de ontsluiting bleef steken op 3 centimeter. ‘Draai maar even op je zij, misschien komt het dan beter op gang,’ zei de verloskundige. Ik draaide me om, en keek recht in Ewout zijn ogen. Ik dacht weer aan de woorden van het medium. “Je zei dat het een snelle bevalling zou worden. Je bent niet bij me, en nou gaat het tóch lang duren?!” riep ik huilend naar zijn foto.

Precies op dat moment voelde ik persweeën. “Onmogelijk” zei mijn moeder. Ook de verloskundige had haar twijfels. “Dit is mijn derde bevalling, ik weet echt wel hoe persweeën voelen!” riep ik. Ik had gelijk. Na twee keer persen kwam Ewout Junior ter wereld.

Ik hield meteen zielsveel van hem, en wist: dit jongetje hoort bij mij. Als ik naar mijn kinderen kijk, zie ik veel van Ewout. Hij was een boom van een vent, in zijn pubertijd heeft hij zelfs groeiremmers gekregen, anders zou hij door het dak zijn gegroeid. Ewoutje -zo noemen we Ewout Junior-, lijkt veel op zijn vader. Hij is nu al een kop groter dan zijn leeftijdsgenootjes, en heeft precies dezelfde humor als zijn papa. Sara en Floor hebben ook typische karaktereigenschappen die ik van mijn man herken. Prachtig, want dankzij mijn kinderen leeft Ewout voort.

Op eigen benen

Ewout heeft me altijd willen beschermen tegen de grote boze mensenwereld. Ik hoefde nooit zelf beslissingen te nemen. Dat voelde fijn, bij hem was ik veilig. Inmiddels heb ik geleerd op mijn eigen benen te staan. Familie en vrienden hebben hier een heel belangrijke in rol gespeeld.

In het begin pakten ze mijn hand, net als Ewout. Langzaam maar zeker kreeg ik meer zelfvertrouwen, waardoor ik hun hand los durfde te laten. Nog steeds staan ze dag en nacht voor me klaar.  Zij zien hoe ik me écht voel.  Als ik down ben, hoef ik niets uit te spreken. “Het gaat niet hè,” zeggen ze dan. Ewout zijn familie voelt als de mijne.

Toen we verkering kregen, zijn mijn vader en zijn vader beste vrienden geworden. Dat zijn ze nog steeds. Mijn schoonvader en ik zijn twee handen op een buik. Hij hield net zoveel van zijn zoon als ik. Mijn oma betekent ook heel veel voor me. Bizar genoeg heeft ze precies hetzelfde meegemaakt als ik: toen ze in verwachting was van mijn tante, overleed mijn opa plotseling aan een hersenbloeding. Ze weet als geen ander wat ik heb meegemaakt, dat schept een intens diepe verbondenheid.

Terugval

Heel af en toe heb ik een terugval. Dan besef ik opeens dat Ewoutje geen enkele foto heeft waar hij met zijn vader op staat. De kinderen kunnen ook vanuit het niets in tranen uitbarsten. Doordat ze hun vader zijn verloren, is niets meer vanzelfsprekend.

Na Ewout zijn dood raakte Floor in paniek wanneer ik in de auto stapte om boodschappen te doen. Ze heeft namelijk samen met mij haar vader weggebracht, de avond toen hij is overleden. Daarom wilde ze niet dat ik wegging, ze was bang dat ik ook niet meer terug zou komen. Herinneringen ophalen helpt.

Samen bevechten we onze demonen. Samen zetten we twee stappen voorwaarts, en een stapje terug. Sara en Floor weten nog veel van hun papa. Hoe hij altijd met ze stoeide, hoe dol hij op ze was. Ewoutje heeft zijn vader nooit in levende lijve meegemaakt. Maar hij kent hem heel goed. ‘Dat deed papa ook altijd hè,’ zegt hij als hij ziet hoe ik soms naar hem kijk.

Veerkracht

De afgelopen 5 jaar heb ik veel over mezelf geleerd. Ik ben eindelijk volwassen geworden. Mijn leven ziet er totaal anders uit. Bepaalde tradities heb ik laten varen. Kerst bijvoorbeeld. Dat vierden we vroeger heel uitgebreid, samen met onze families. Maar zonder Ewout voelde het niet meer hetzelfde.

Daarom vier ik het nu alleen met de kinderen. Er komt een kerstboom, en samen versieren we de woonkamer. Ik hoop dat ze die herinneringen de rest van hun leven zullen koesteren. Papa is er niet meer, maar mama heeft altijd haar best gedaan om het gezellig te maken in huis. Ewout was letterlijk en figuurlijk een boom. Die kracht heb ik van hem overgenomen. Ik ben sterk en diep geworteld.  Soms buigen mijn takken onder het gewicht van mijn verlies. Maar takken breken niet zomaar. Door hun buigzaamheid zwiepen ze vanzelf weer omhoog.

De namen in dit artikel zijn gefingeerd.

Dit artikel komt uit een eerdere Fabulous Mama.

Wil jij geen enkele editie missen? Abonneer je dan nu op Fabulous Mama magazine!

Wil je op de hoogte blijven van de leukste artikelen en toffe winacties? Volg Fabulous Mama magazine op InstagramFacebook en meld je aan voor onze tweewekelijkse nieuwsbrief.

cover fab mam 1 2024

Shop losse edities

Bestel Fabulous Mama en krijg hem gratis thuisbezorgd!

ALLEEN VOOR NIEUWE ABONNEES​

Ontvang 6x Fabulous Mama op de deurmat én een persoonlijk cadeau naar keuze.