‘Mijn ouders kijken niet naar mijn kinderen om’

Daantje (31): “Als mij gevraagd wordt of mijn ouders weleens bijspringen, gooi ik het op hun drukke agenda: ‘Nee, joh, die hebben nog zo veel te doen, dat gaat echt niet.’ Alsof ze van hot naar her rennen. De waarheid is dat mijn ouders geen zin hebben om op te passen op Tim (4) en Jan (2). Niet structureel, maar ook niet af en toe: logeerpartijtjes, avondjes, noodgevallen, ze beginnen er niet aan. Ik wil het niet aan de buitenwereld toegeven, maar ik word daar heel verdrietig van.

Ze zijn er altijd duidelijk over geweest. Er kon nog net een ‘gefeliciteerd’ vanaf toen ik vertelde dat ik in verwachting was, maar daarna blafte mijn moeder: ‘Je moet niet denken dat we gaan oppassen.’ Ik kon er wel om grinniken: mijn moeder is zo iemand die eeuwig jong wil blijven, dus het omaschap paste niet in het beeld dat ze van zichzelf had. Ik dacht dat ze wel aan het idee zou wennen. En dat, als de kleine spruit er eenmaal was, ze hier de deur plat zou lopen. Niet dus. Mijn ouders zijn meteen langsgekomen toen Tim en ik uit het ziekenhuis kwamen, maar daarna hoorde ik bijna een maand niets van ze.

Het is niet dat ze aan de andere kant van het land wonen: het is een kwartiertje rijden. Het interesseert ze simpelweg niet. Ze komen wel bij ons langs, maar dan zijn ze ‘op visite’. En andersom ook: we brengen bezoekjes aan mijn ouders. Op die momenten houden ze zich wel even bezig met Tim en Jan. Ze vragen aan Tim hoe het op school is, er wordt weleens een boekje voorgelezen, maar daar blijft het eigenlijk bij. Al snel gaan de gesprekken weer over henzelf: met wie ze golfen, hoe de tuin erbij staat, waarheen de volgende vakantie gaat.

Ik had het me nooit zo gerealiseerd, dat mijn ouders van die egoïsten zijn. Het is heel confronterend. Tim en Jan zijn het allerbelangrijkst in mijn leven, en mijn ouders kijken niet naar ze om. Het gaat mij niet om de praktische kant: natuurlijk zou hun hulp handig zijn, maar ik red het ook wel zonder. Het is de afwijzing die zo’n pijn doet. Ze wijzen mijn kinderen af, en daarmee mij ook.

Naast pijn voel ik ook schaamte. Om mij heen zie ik allemaal oppasopa’s en -oma’s. Mensen die genieten van hun band met de kleinkinderen, geïnteresseerd zijn, betrokken. Bij mij is het zo koel en afstandelijk, helemaal niet zoals ik het zou willen. Helemaal niet zoals ik ben.

Eigenlijk zou ik meer de houding van mijn kinderen moet aannemen: zij trekken zich niets aan van hun kille opa en oma. Wil je me niet? Dan niet. Stiekem hoop ik dat er een dag komt dat mijn ouders wel een band met hun kleinkinderen willen. En dat Tim en Jan dan nog steeds niet naar ze omkijken. Lekker puh, fantaseer ik dan. Maar tot die tijd luister ik met pijn in mijn hart naar de verhalen van mijn ouders over golfen, de tuin en de vakantie.

De namen in dit artikel zijn gefingeerd.

Dit artikel komt uit een eedere Fabulous Mama.

Wil jij geen enkele editie missen? Abonneer je dan nu op Fabulous Mama magazine!

Wil je op de hoogte blijven van de leukste artikelen en toffe winacties? Volg Fabulous Mama magazine op Instagram, Facebook en meld je aan voor onze tweewekelijkse nieuwsbrief.