Perfecte mama’s: ‘Daar moeten wij mee klassenouderen, een heel jaar!’

Sabrina van Rootselaar (Semarang, 5 oktober 1980) is moeder van 2 kinderen, (zoon Joao 2005, dochter Azula 2011) en is in 2009 getrouwd met haar man Jovanny (1976) die ook is geadopteerd en uit Colombia komt.

Ze doet in haar vrije tijd aan hardlopen / obstakel runs, bokszaktraining / kick-fun en houdt van lezen en tijd met haar gezin doorbrengen. Tevens is zij een mantelzorger voor haar moeder van 74 jaar die in een aanleunwoning woont.

Ik ben er toch weer ingestonken, want ja, niemand reageerde op de oproep. Of nee: het is anders zo sneu voor de kinderen. Tot: nou ja, dat kan er ook wel bij, hoeveel werk kan het nou zijn? Waar ik ingestonken ben? Klassenouder zijn voor groep 3, in de klas van mijn dochter, op de basisschool waar ik eerder in de ouderraad en de medezeggenschapsraad heb gezeten.

Die tijd ligt achter me, het was mooi geweest. Iemand anders moest maar eens de siroop schenken tijdens de sportdag, chocoladeletters bestellen voor Sinterklaas en de ontbijtkoek in boterhamzakjes doen.

Om maar niet te spreken over de vergaderavonden, waarin we tot laat doorgingen over het formatieplan, een hoogbegaafdenprotocol, het wel of niet door laten gaan van de CITO-toets of het invoeren van een Engelse les in de kleuterklas. Na een paar maanden kon zo’n onderwerp overigens meestal naar ieders tevredenheid net zo hard weer van de agenda worden geschrapt.

Iedereen kent ze, ze zijn niet zeldzaam: de ‘ik-loop-net-iets-harder-mama’

Voordeel is wel dat je er wat van opsteekt en dat je je enorm betrokken voelt bij de school waar je iedere dag je kind naartoe brengt. Maar afijn: ik ben dus weer klassenouder. En daarmee betreed ik de natuurlijke habitat van de ‘ik-kan-het-net-iets-beter-mama’.

Nu wist ik al dat ze bestonden hoor, uit de tijd dat ik nog onwetend was, in groep 5 bij zoonlief als klassenouder. Iedereen kent ze, ze zijn niet zeldzaam, de ‘ik-loop-net-iets-harder mama‘: “Oh, geven jullie geen kadootje aan de juf als ze jarig is? Néé, alleen op juffendag?“

Het was indertijd al meer regelmaat dan uitzondering om van mevrouw ‘ik-weet-het-beter’ ’s avonds laat een appje te ontvangen, met de vraag of we niet alle ouders moeten informeren dat de kinderen de volgende dag in Pietenpak mogen gymmen, en by the way: willen jullie alstublieft niet het cadeautje voor de stagiair vergeten?  “Man, doe het lekker zelf”, dacht ik op zo’n moment. Kun je natuurlijk niet terug appen, maar wat heb ik haar verwenst.

Ik dacht toen nog dat het echt niet erger kon en was in staat om haar nummer te blokkeren. Wat blijkt (en daar schuilt het gevaar): het is net als in de film. Wanneer ze zeggen dat het niet erger kan, bij een lekke band of bij een afgebroken hak midden in de zeikende regen…

Dan valt net die mobiele telefoon in de plas en kan de pechvogel ook nog eens niemand bereiken. Was de ‘ik-weet-het-beter-mama’ toen nog een moeder met alle tijd van de wereld, nu blijk ik – samen met een ander gewillig slachtoffer -, gekoppeld aan een young urban professional. Hoog geschoold, goede baan en control freak eerste klas.

Deze dame ziet het als een ware missie om de klassenoudertaak tot een heuse job te verheffen. Daar moesten wij dus mee gaan klassenouderen, een HEEL jaar. Dit zou een lang jaar worden!

In de eerste week kregen wij – de andere kandidaat die er was ingestonken en ik – een perfect uitgewerkt overzicht in Excel, van alle activiteiten die ons komend jaar te wachten staan met datum/omschrijving,  actiepunten en verantwoordelijke, plus status.

“Fantastisch!”, dachten wij als nederige mama’s en ontvangers van het schema. Dit konden wij niet beter. Bovendien heeft mijn medeslachtoffer, klassenmoeder 3 (zo noem ik haar voor het gemak) een eigen zaak en stond ze in de startblokken voor een verhuizing.

Bij mij speelde er ook genoeg, met de intensieve mantelzorgtaken die ik heb voor mijn moeder. Kortom wij konden beiden onze tijd wel beter gebruiken. Lekker laten shinen dus, die yup.

Ik dacht toen  nog dat het niet erger kon en was in staat haar nummer te blokkeren

Al snel ontstonden de eerste schermutselingen per WhatsApp – verschrikkelijk onhandig medium soms – waarbij ik als ondergeschikte er stevig van langs kreeg. Maar na de nodige sussende interventie over en weer bleek het mogelijk daar de kreukels glad te strijken en de rust leek teruggekeerd.

Helaas had ik iets te vroeg gejuicht, want de feestdagen kwamen er nog aan. Leek het samenstellen van het menu voor het Kerstdiner zo soepel te gaan, bij de uitwerking en het communiceren hiervan aan de juffen en ouders verdween de vrede op aarde als sneeuw voor de zon.

Samen met de juf hebben we nog wel zorgvuldig het menu samengesteld, waarbij er rekening was gehouden met allerlei wensen en invloeden, van halal-kip tot de gekleurde bekertjes van plastic of toch juist van karton. Ik zou even een conceptje opstellen en sturen.

Nadat ik mijn concept versie had gemaakt van het Kerstmenu en dit samen met de instructies voor de ouders had doorgestuurd naar de juffen en ons dreamteam maakte  mevrouw ‘ik-weet-het-beter 2.0’ er per ommegaande een geheel eigen versie van. Die werd direct maar even als definitief aan alle ouders doorgestuurd. Prima.

Ik had intussen een stilzwijgende afspraak met klassenmoeder 3 dat we dit jaar achterover gingen leunen, Madame 2.0 in de lead zouden laten en vooral maar “ja en amen” zouden zeggen.

Laten we ons gezamenlijk niet meer gek maken door deze mama’s die net een stapje voor zijn

Ik kan je vertellen: dat vergt een heleboel ademhalingsoefeningen, koppen thee en Dalai Lama-quotes. Als er honderd wijzigingen komen op de afspraken die we hebben gemaakt. Als alles wat afkomstig is van het briljante brein kritiekloos toegejuicht moet worden en het hoe dan ook zo moet geschieden zoals zij het wenst, linksom of rechtsom.

Maar wat ik steeds beter kan tegenwoordig: ik ben er achter dat ik mezelf en mijn eigenwaarde los kan zien van de fratsen van de Perfecte Mama’s. Goed voornemen voor het nieuwe jaar: we laten ons gezamenlijk niet meer gek maken door deze mama’s die net een stapje voor zijn. Adem in, adem uit, tel tot 20 en lach erom! Zing desnoods dat liedje van Anna en Elsa: Laat het los, laat het gaan…