Persoonlijk: ‘ik voel nattigheid’

Annemarie (33, officemanager) is getrouwd met Ton (37, IT-er)
en moeder van Thijn (1,5 jaar). Dolgelukkig is ze met haar
zoon, maar er was lange tijd ook altijd die schaduw. “Sinds de
bevalling was ik incontinent. En niet een beetje. De urine liep
langs mijn benen m’n schoenen in.”

Persoonlijk: ‘ik voel nattigheid’

“Het begon meteen na de geboorte van Thijn. De bevalling was een hel. Die duurde bijna twintig uur en eindigde met een tangverlossing. Ik ben zo verschrikkelijk uitgescheurd – het was nog net geen totaal ruptuur – en ik kreeg een heleboel hechtingen. De eerste weken was mijn vagina één grote wond. Ik kon amper lopen en plaste heel voorzichtig door een warm washandje heen, zodat ik zo min mogelijk pijn zou hebben.

Niet zeuren

De verloskundige had gezegd dat alles vanzelf weer goed zou komen en daar klampte ik me aan vast. Alle aandacht ging verder uit naar de baby: voeden, badderen, verzorgen. Dat ik urine verloor bij alles wat ik deed – tillen, hoesten, opstaan, aan- en uitkleden, lachen – zag ik als vervelende bijkomstigheid. Maar ik zou niet zeuren, het hoorde erbij. Dacht ik… Ergens in mijn achterhoofd wist ik natuurlijk dat het niet normaal was. Maar ik negeerde de alarmbellen. En ik leerde allerlei trucjes aan om het te verbergen. Zo ging ik heel vaak naar de wc. En dronk ik heel weinig. Ik heb nog nooit zo veel hoofdpijn gehad als in het jaar na de bevalling. Ook had ik altijd en overal inlegkruisjes en maandverband bij me, voor het geval dat.

Ik schaamde me rot

Afspreken met vriendinnen deed ik ook steeds minder. Sowieso alleen nog bij mij thuis. Als het dan mis zou gaan, kon ik me snel en discreet verkleden. Sporten heb ik een maand of vier na de bevalling heel voorzichtig geprobeerd. Ik dacht: als ik mijn lichaam weer fit en in conditie krijg, komt het met mijn vagina ook wel weer goed.
Ik had een groot maandverband in gedaan en was twee keer gaan plassen voordat de les begon, een rustige low impact bodypump zonder hollen of springen. Binnen vijf minuten was ik doorweekt. Ik schaamde me rot. Om mijn middel had ik een trui gebonden voor het geval dat, maar ik voelde me als een kind dat in bed geplast heeft. Ik dacht ook dat iedereen het kon zien en ruiken! Het was verschrikkelijk. Dus dat kon ook al niet meer.

Op het werk ging het redelijk. Zolang ik achter mijn bureau zat met mijn benen stijf over elkaar, was het te doen. Ik had een voorraad schoon ondergoed en kleding op kantoor en ging elk uur plassen. Alleen de file naar huis… daar maakte ik me elke dag zorgen over.

Incontinent

Bijna een jaar heb ik de situatie geheim gehouden. Waarom, denk ik nu. Had ik het maar eerder verteld, dan had ik er niet zo lang mee rond hoeven lopen. Maar ik schaamde me zo. Een beetje urineverlies is niet zo erg, maar bij mij liep het langs mijn benen m’n schoenen in. Ik voelde me vies en machteloos en kon het niet accepteren: zo’n ‘ouwe
vrouwtjes-kwaal.’ In het begin hoopte ik dat het vanzelf over zou gaan, als de boel ‘daaronder’ genezen was. Ik was dan wel flink uitgescheurd tijdens de bevalling, maar alles was netjes gehecht. Het was een kwestie van tijd, hield ik mezelf voor. Maar ondertussen werd het alleen maar erger. Een onverwachte beweging, een spontane lach… zelfs achteromkijken was al voldoende voor een natte broek.

Na ongeveer een half jaar zat ik er helemaal doorheen. Toen de GGD-arts tijdens het inenten vroeg hoe het ging, brak ik. Nog diezelfde avond heb ik het ook aan Ton verteld. Ton schrok ontzettend. Incontinent sinds de bevalling? Waarom had ik dat niet eerder verteld? Hoe kon het dat hij niks gemerkt had? Gelukkig was hij heel begripvol. Hij snapte mijn schaamte. Ook allerlei andere dingen werden ineens duidelijk. Waarom ik niet wilde vrijen, bijvoorbeeld. Hij had zich heel erg afgewezen gevoeld. En dat terwijl het niets met hem te maken had! Ik voelde me al niet super sexy na de zwangerschap, maar de angst om tijdens het vrijen het bed onder te plassen, ontnam me echt alle zin.

Hij snapte ook ineens waarom ik de laatste maanden zo boos en geïrriteerd kon raken als we in de file stonden of ergens lang moesten wachten. Zonder wc in de buurt, voelde ik me opgesloten en onrustig. Terugkijkend op mijn eerste jaar moederschap, leefde ik eigenlijk continu in angst.

Dit artikel komt uit een eerdere editie van Fabulous Mama.
Tekst Anne Bakker | Beeld pexels.com

Wil jij geen enkele editie missen? Abonneer je dan nu op Fabulous Mama magazine!

Wil je op de hoogte blijven van de leukste artikelen en toffe winacties? Volg Fabulous Mama magazine op Instagram, Facebook en meld je aan voor onze tweewekelijkse nieuwsbrief.