Persoonlijk; Mijn man Pim kreeg een hersenstaminfarct

Persoonlijk; Mijn man kreeg een hersenstaminfarct

Het leven was goed voor Pim en Mieke. Hij maakte promotie in de Bulgaarse fabriek van een chocolade-imperium, zij verwachtte hun tweede kind. Tot de dag waarop Pim een hersenstaminfarct kreeg. Hij ontwaakte als gevangene van zijn eigen lichaam en kon alleen nog met zijn ogen knipperen.

Mieke; “Ik werd verliefd op Pim tijdens een zeilkamp van onze studentenvereniging, hij kuste me onder het zeil in de kajuit en ik was direct om. Ik viel voor zijn kalme zelfverzekerdheid en sterke karakter. Pim wist wat hij wilde en liet zich door niemand van
de wijs brengen. Dat bewonderde ik in hem, zelf was ik veel meer van het wikken en wegen.

Na ons afstuderen reisden we samen de hele wereld over; wij hadden niemand anders nodig. We waren oersterk als we op elkaar waren aangewezen. Dus toen Pim de kans kreeg om in Bulgarije carrière te maken, zag ik dat meteen zitten. Ik gaf wel veel op voor ons buitenlandse avontuur: een goede baan, mijn huis, mijn zelfstandigheid – financieel althans. Maar het was een weloverwogen keuze en het had goed uitgepakt; ik genoot van ons leven in dit prachtige land en de tijd die ik had voor ons jonge gezin.

Van het ene op het andere moment verloor ik het allemaal.

Radeloos zat ik met mijn zwangere buik aan Pim zijn bed op de intensive care. Ik smeekte hem te blijven leven, voor mij, voor onze kinderen. Alles was beter dan verder moeten zonder hem. Hoewel ik wist hoe kritiek die eerste weken waren, duurde het even voordat ik besefte hoe ernstig de gevolgen van Pim zijn hersenstaminfarct zouden zijn. Mijn ouders hadden dat allang door, maar ik bleef hardnekkig geloven in spontaan herstel – dat gebeurde soms.

En dit was Pim, de sterkste man die ik kende. Na twee weken zag ik in dat we terug naar Nederland moesten. Daar was de zorg beter en zou er familie in de buurt zijn om mij te helpen na de geboorte van de baby. Snel na onze terugkeer besloot Pim in Duitsland te
gaan revalideren. Ik bleef met Chris in Nederland achter. Ik zou ons kind alleen op de wereld zetten.

Ik was de enige zonder partner op de zwangerschapsgym.

In een huis vol verhuisdozen pufte ik twee lange dagen weeën weg, met Chris om me heen. Pas daarna werd ik opgenomen in het ziekenhuis. Mijn schoonzus haalde Chris op, mijn tweelingzus ging met mij mee. Ze deed het echt fantastisch, maar ik miste
Pim verschrikkelijk. Toen ik hem na de keizersnede belde met Nienke in mijn armen, begon hij hard en onbeheerst te huilen. Het brak mijn hart hem
zo te horen.

Ondanks Pim zijn afwezigheid was mijn kraamtijd erg fijn. Familie en vriendinnen hadden een 24/7-schema gemaakt om me door de eerste zes weken heen te helpen. Ze poetsten, zorgden, kookten en tuttelden lekker met de kinderen; ik heb daar fijne herinneringen
aan. De periode daarna werd het zwaarder. Ondanks de hulp van iedereen had ik mijn handen vol aan twee kleintjes, het volledige huishouden én het geregel rondom onze terugkeer naar Nederland en de zorg voor Pim.

Er waren veel momenten waarop ik me doodmoe, verdrietig en alleen voelde. Wanneer het regende en ik in mijn eentje boodschappen moest doen met de kinderen, bijvoorbeeld. Als er ’s nachts eentje ziek werd en ik hondsmoe beddengoed stond te wassen. Op Koningsdag, als ik al die complete gezinnetjes zag. Op Moederdag, in mijn eentje met de kinderen aan het ontbijt.

Ik belde Paul elke dag

Ik belde Paul elke dag en deelde zo veel mogelijk met hem, maar hij miste veel van de kinderen. Hij was er niet bij toen Nina leerde lopen en haar eerste woordjes zei. Hij bracht Chris niet naar de klas op zijn eerste schooldag en was er niet toen hij zijn eerste voetbaltraining kreeg. Soms kwam Paul een aantal dagen naar Nederland en dan sliep hij bij ons in de huiskamer, met Maria, zijn verpleegkundige uit Duitsland. Dat waren slopende tijden – hoe fijn ik het ook vond om hem dichtbij te hebben. We moesten hem met zijn tweeën wassen, aankleden en in zijn stoel tillen. Drinken, eten, verschonen, zijn armen goed leggen – de hele dag door waren we met hem bezig. Ik was blij dat Melissa de nachten deed, want ik had mijn slaap hard nodig nu ik weer werkte – iemand moest toch de kost verdienen.

Ik begon te beseffen hoeveel het inhield om voor Pim te zorgen, hoe moest ik dat in hemelsnaam ooit in mijn eentje doen? En kon ik dat de kinderen wel aandoen? Ik zou nauwelijks nog tijd voor ze hebben. Ze waren volledig van mij afhankelijk en ik wilde er voor ze zijn, besloot ik. Zelfs als dat ten koste ging van Pim.

Toch voelde het vreselijk fout toen ik hem vertelde dat ik het niet aandurfde hem in huis te nemen. In goede en in slechte tijden, dat had ik hem beloofd, en nu ontnam ik hem zijn plek in ons gezinsleven. Het waren mijn ouders die me van mijn schuldgevoel af praatten. ‘Je bent geen heilige, je hoeft niet alles te kunnen. Het is voor iedereen
het beste als je kiest voor een oplossing die je vol kunt houden’, zeiden ze. Toch worstel ik daar soms nog steeds mee.

Het gezinsleven

Ik geloof dat we inmiddels wel een vorm hebben gevonden voor ons gezinsleven. Ik bezoek Pim wekelijks met de kinderen en haal hem regelmatig naar huis, maar niet zo vaak als hij eigenlijk zou willen. Alles duurt langer met hem erbij, en daar hebben de
kinderen en ik niet altijd zin in.

Het kost me moeite het toe te geven, maar soms haat ik het, leven met een zwaar gehandicapte man. Dan wil ik ook gewoon iemand met wie ik naar de film kan, of die kookt als ik eens geen zin heb. Dat ik dat eerlijk tegen Pim kan zeggen, vind ik heel waardevol. Zijn mentale veerkracht is onvoorstelbaar. In dat beschadigde lichaam zit nog steeds de sterke man die ik trouwde. Van die man houd ik, zielsveel.”

Ben je benieuwd hoe naar het verhaal van Pim? Deze vind je ook op de website!

De namen in dit artikel zijn gefingeerd.

Dit artikel komt uit een eerdere editie van Fabulous Mama.

Wil jij geen enkele editie missen? Abonneer je dan nu op Fabulous Mama magazine!

Wil je op de hoogte blijven van de leukste artikelen en toffe winacties? Volg Fabulous Mama magazine op Instagram, Facebook en meld je aan voor onze tweewekelijkse nieuwsbrief.