Reallife: ‘Wie was mijn moeder? En wie was ik?’

Nani Marieke Keizer (36) is getrouwd met Robin (33) en moeder van Melvin (8) en Yori (6). Marieke werd als baby van drie maanden door Nederlandse adoptieouders opgehaald uit Indonesië. Vorig jaar ging ze op zoek naar haar roots. Ze bleek het slachtoffer van illegale adoptie te zijn.

‘Mijn ‘broer’ was een maand ouder dan ik.’

“Mijn hele leven heb ik me afgevraagd waar ik vandaan kom. Als kind fantaseerde ik over mijn biologische moeder in Indonesië; een vrouw zonder gezicht, een schim. Ik ken haar niet, maar ze bestaat wel. Mijn adoptiepapieren waren mijn enige houvast. Daarin staat waar ik geboren ben, wie mijn moeder is en zelfs waarom ze mij heeft afgestaan: ze was heel arm, kon mij geen toekomstperspectief bieden en wenste een beter leven voor mij. Ook stond erin dat ik een kind was uit een buitenechtelijke relatie. Dat ik die informatie had, gaf rust. Eens – als ik eraan toe was – zou ik naar mijn moeder op zoek gaan…”

Kindertehuis gesloten

“Vorig jaar was het zover: ik wilde weten waar ik vandaan kom. Ik plaatste een oproepje op de website van Stichting Mijn Roots, een non-profitorganisatie die geadopteerden helpt bij hun zoektocht naar hun biologische familie in Indonesië. Binnen tien minuten kreeg ik een reactie van een vrijwilliger van de stichting. Ze vertelde me dat er nog iemand uit Nederland op zoek was naar zijn biologische moeder en dat zij dezelfde naam had als mijn moeder. Ik kon het niet geloven! Was dit toeval? Of had ik mijn broer gevonden?

De vrijwilliger van de stichting vroeg of ik mijn adoptiedossier wilde mailen voor verder onderzoek. De volgende dag belde ze. Het zag er niet goed uit; mijn dossier was bijna identiek aan dat van de geadopteerde man. De naam van de moeder was hetzelfde – Wilem – en we kwamen uit hetzelfde kindertehuis, Stichting Mulia. Ik ben geboren op 9 augustus 1982, hij een maand later. Ook de getuigen, die hadden ondertekend om aan te geven dat de adoptie ‘echt’ was, waren hetzelfde. De vrijwilligster vertelde me dat die getuigen gelinkt waren aan illegale adoptiepraktijken in de jaren ’80. Eén van hen had er zelfs voor in de gevangenis gezeten. Het kindertehuis was in 1985 gesloten.

Ik stond perplex. Wat betekende dit? Was Wilem dan niet mijn moeder? Want hoe kon zij twee kinderen hebben gekregen met één maand ertussen? Om opheldering te krijgen hebben we een DNA-test gedaan. Hij, ik en Wilem, die door een vrijwilliger van Stichting Mijn Roots benaderd was gevraagd om mee te werken. Er was geen match. Tijdens een later gesprek gaf Wilem schoorvoetend toe dat zij destijds als tussenpersoon had gewerkt voor de vrouwen die als getuigen in de dossiers staan. Zij hadden alles geregeld: de zwangere vrouwen, de administratie, de betalingen en de contacten met het weeshuis. Wilem had tijdelijk voor de baby’s gezorgd die binnenkwamen. Waarschijnlijk in ruil voor geld. Ze kan niet lezen of schrijven en wist niks van haar naam op het dossier. De vrouw van wie ik altijd had gedacht dat ze mijn moeder was, bleek een radertje in de machine van illegale adoptie.

Tekst Anne Bakker | Beeld Tabitha van Duin

Lees het hele verhaal in Fabulous Mama editie 6/7-2019. 

Wil je op de hoogte blijven van de leukste artikelen en toffe winacties? Volg Fabulous Mama magazine dan op Instagram of op Facebook!