Taboemoeder: ‘Ik vind mijn dochter niet mooi’

Patricia (38): Mijn man Robert en ik zijn inmiddels al tien jaar samen. We leerden elkaar kennen door ons werk. Robert is fotograaf en ik heb jarenlang gewerkt als model. Zes jaar geleden werd onze dochter geboren. Een kind, dat was wat precies wij nog misten in ons perfecte leventje.

Al van jongs af aan is uiterlijk erg belangrijk voor mij. Mijn moeder werkte ook als model en ik ging in de kinderwagen al mee naar haar fotoshoots. Later trad ik in haar voetsporen. Op mijn vijftiende werd ik gescout door een bureau uit Amsterdam.

Als professioneel model leefde ik een geweldig leven en kreeg ik de kans om te werken voor grote namen uit de modebranche. Nadat ik Robert leerde kennen, zette ik mijn carrière op een laag pitje. Ik was immers al wat ‘oud’ voor de modewereld.

Ongeveer zeven jaar geleden besloten mijn man en ik dat we graag een kindje wilden. Mijn zus had al drie prachtige meiden rond lopen waar we regelmatig op pasten en ik voelde dat ik daar ook aan toe was. Ik raakte eigenlijk vrij makkelijk en snel zwanger en was ontzettend blij. Totdat ze geboren werd….

Lelijk. Ik vond haar echt lelijk…

De meeste moeders beschrijven de eerste ontmoeting met hun kind als een sprookje. Het moment dat je je kind eindelijk in je armen kan houden moet als een roze wolk zijn. Maar voor mij viel het heel erg tegen. De eerste keer dat ik mijn dochter zag na de bevalling, was ze totaal niet zoals ik me haar had voorgesteld.

Lelijk. Ik vond haar echt lelijk. Natuurlijk zijn veel pasgeboren baby’s niet zo mooi, dat weet ik ook wel. Een kind heeft negen maanden lang in de kreukels gelegen. Wat verwacht je? Maar dit was nog erger dan dat: ze had flaporen en haar neus leek wel erg groot voor de rest van haar gezicht… De teleurstelling was vast van mijn gezicht af te lezen, maar wijs hield ik mijn mond tegen mijn man. Het zou vast binnen een paar weken wel bijtrekken.

Dat gebeurde niet. De eerste weken van mijn kraamperiode bleef ik worstelen. Ik ergerde me steeds meer aan mijn dochters neus en oren. Ook haar piekerige, peenkleurige haar werkte niet bepaald mee. Maar ik probeerde er het beste van te maken. Ik kocht leuke kleertjes en probeerde haar oren te bedekken met een haarbandje.

Ik ergerde me wild als Robert iets zei over ‘ons mooie meisje’. Ze was helemaal niet mooi

Tegen mijn man durfde ik niks te zeggen; ik schaamde me kapot dat ik mijn eigen dochter niet mooi vond. Ik kon de gedachte met moeite voor me houden en ergerde me wild als Robert iets zei over ‘ons mooie meisje’. Hoe kon hij dat nou zeggen? Ze was helemaal niet mooi!

Om mijn gevoelens te onderdrukken bedacht ik maar dat de verhoudingen nog niet in proportie waren, en dat ze uiteindelijk echt wel goed zou opdrogen. Dat kon toch ook niet anders met fotomodellen als moeder én oma. Je weet wat ze zeggen: ‘Lelijk in de luier, mooi in de sluier.’

Een aantal jaar geleden zat ik op een kinderverjaardag bij mijn zus. De woonkamer zat vol met moeders, terwijl de kinderen boven speelden. Iedere moeder vertelde vol trots hoe mooi haar kind was. Maar ik kon dat niet zeggen en kraamde alleen maar ‘ah, ja!’ uit. Ik vind mijn dochter niet mooi, verre van zelfs. Hoe kon ik dat als moeder toch vinden?

Mijn dochter is inmiddels al zes, maar haar uiterlijk is nog steeds niet bijgetrokken. Ik walg van mijn gevoelens, maar kan ze steeds minder goed onderdrukken. Ik zeg nooit tegen mijn dochter dat ze mooi is, of dat ze er goed uitziet. Als ze er een keer leuk uitziet, zeg ik altijd: ‘Wat heb je mooie kleren aan.’

Ik wilde een kind krijgen dat op mij en mijn moeder leek

Mijn man geeft onze dochter regelmatig complimenten over haar uiterlijk. Ik ben een keer het gesprek met hem aangegaan. Hij begreep niks van mijn gevoelens en vond dat ik me enorm aanstelde. Het ging er volgens hem niet om of ze het mooiste meisje van de klas was, maar dat wij van haar houden en liefde geven. Hij vertelde dat hij haar prachtig vindt zoals ze is en dat ik dat ook moest vinden.

Achteraf gezien ben ik misschien niet met de juiste intenties aan een gezin begonnen. Ik wilde een kind krijgen dat op mij en mijn moeder leek. Waren mijn verwachtingen dan te hoog? Wellicht. Waarschijnlijk heb ik dat meegekregen vanuit mijn jeugd en modellenwerk. De eisen lagen daar ook altijd hoog. Ik moet leren accepteren dat mijn dochter nooit in mijn voetsporen zal treden.

Het is ook niet zo dat ik niet van haar hou en geen liefde aan haar kan geven. Ik doe dat op een andere manier. Op mijn eigen manier. Ik geef haar alleen geen complimentjes over haar uiterlijk. Iets wat mijn man nooit zal begrijpen.

Heb jij ook een geheim over je moederschap dat je met niemand durft te delen? Deel je verhaal anoniem via webredactie@fabmama.nl met onze lezers. |
Fabulous mama altijd als eerste op de deurmat? Bekijk de diverse voordelige abonnementen en mis niets meer!