Taboemoeder: ‘Ik sla soms mijn zoon als hij niet luistert’

Noot vooraf: in de categorie Taboemoeder willen wij een platform bieden om taboes uit het moederschap bespreekbaar te maken. Juist omdat bespreekbaarheid kan leiden tot oplossingen. Wij willen op geen enkele manier het slaan van kinderen of kindermishandeling goedpraten. Heb jij jezelf soms niet onder controle, of vermoed je kindermishandeling in je omgeving? Lees hier waar je hulp kan krijgen >>

Ellen (40): Mijn moeder was altijd behoorlijk streng voor ons. Mijn broer en ik moesten ons netjes gedragen, met twee woorden spreken en gehoorzaam luisteren als ze ons iets vroeg. Deden we dat niet, dan kregen we met de vlakke hand een tik tegen onze wang of een pak op onze broek.

Niet leuk natuurlijk, maar het zorgde er wel voor dat we nette, goed opgevoede kinderen waren. En het was heus niet zo dat we om het minste of geringste een pak rammel kregen. Er was gewoon een duidelijke grens, en we wisten precies hoe ver we konden gaan.

Ik gaf hem met mijn vlakke hand een tik in zijn gezicht.

Toen zeven jaar geleden mijn zoon Freek werd geboren, was ik in de wolken. Mijn vriend en ik waren dolgelukkig en we namen ons voor dat ons engeltje nooit iets tekort zou komen. Natuurlijk hadden we het weleens over de opvoeding gehad. We waren het erover eens dat we streng maar rechtvaardig zouden zijn. Wat mij betreft zaten we dus helemaal op één lijn.

Totdat Freek een jaar of vier was, en maar niet wilde stoppen met jengelen. Hij had een koekje gehad, en wist dat er nog meer in de keuken lagen. Zowel mijn vriend als ik hadden al meerdere keren gezegd dat hij niet meer kreeg, maar hij bleef aan de gang. Toen heb ik hem met mijn vlakke hand een tik in zijn gezicht gegeven.

Mijn vriend reageerde woedend: het woord ‘kindermishandeling’ viel meerdere keren.

Mijn vriend reageerde alsof ik zojuist het huis in brand had gestoken. Hij was diep geschokt dat ik ons kind had durven slaan. Woedend was hij: het woord ‘kindermishandeling’ viel meerdere keren.

Ik snapte destijds al niet echt wat hij bedoelde, maar ik had wel door dat ik dit niet meer in zijn bijzijn moest doen. Later had ik het er met mijn broer over, die de reactie wel een beetje begreep. Hij had de corrigerende tikken van mijn moeder duidelijk als vervelender beleefd dan ik. Zelf wilde hij dus ver van zulke opvoedtechnieken vandaan blijven.

Ik blijf erbij dat mijn zoon echt niet slechter wordt van een sporadische corrigerende tik.

Ik heb er sindsdien veel over nagedacht, en ik blijf erbij dat mijn zoon echt niet slechter wordt van een sporadische corrigerende tik. Uiteraard wel alleen als hij het echt heel bont maakt, en nooit zo hard dat hij echt pijn heeft.

Inmiddels is mijn zoontje zeven jaar, en ik heb hem denk ik vier keer geslagen. Altijd een bescheiden tik met de vlakke hand. Hoewel ik nog steeds vind dat het moet kunnen, vertel ik dit toch liever niet aan anderen. Voor je het weet, wordt je uit de ouderlijke macht ontzet, en dat wil ik hoe dan ook voorkomen.

Abonneer je hier op fabulous mama en mis nooit meer een editie!